Συμπληρώνονται φέτος 100 χρόνια, από την μαύρη εκείνη ημέρα που στιγμάτισε την ιστορία του Ελληνισμού. Οι ορδές του Κεμάλ κατάφεραν να εκδιώξουν από τις πατρογονικές τους εστίες το μεγαλύτερο μέρος των Ποντίων αδελφών μας, που πάλευαν για την επιβίωσή τους. Ήταν λοιπόν 19 Μαΐου του 1919, όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα με σκοπό να ξεκινήσει τη δεύτερη φάση της εξόντωσης των Ελλήνων της βόρειας Μικράς Ασίας. Ταυτόχρονα, ξεκίνησε μια προσπάθεια για να οργανώσει την αντίσταση των Τούρκων κατά της ελληνικής στρατιάς που είχε καταλάβει την Σμύρνη μερικές εβδομάδες νωρίτερα.
Οι Έλληνες του Πόντου, μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης αποτελούσαν κομμάτι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, όμως παρόλο που περιβάλλονταν από μουσουλμάνους και άλλες εθνότητες, κατάφεραν να διατηρήσουν την εθνική τους συνείδηση με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν έντονη ανησυχία στους Οθωμανών Τούρκων. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι οι Πόντιοι αναπτύχθηκαν όχι μόνο πληθυσμιακά αλλά και πνευματικά, αφού κατάφεραν να γίνουν κυρίαρχοι τόσο στην οικονομική όσο και στην κοινωνική ζωή του τόπου.
Καθοριστικό ρόλο διαδραμάτισε το κίνημα των Νεότουρκων που δημιουργήθηκε το 1908, δήθεν για να προάγει την ισονομία μεταξύ των λαών. Στη συνέχεια όμως, αποδείχθηκε ότι είχαν απώτερο σκοπό την εθνοκάθαρση ολόκληρης της Τουρκίας. Ο ουσιαστικός τους στόχος ήταν να εκτουρκίσουν τους χριστιανικούς πληθυσμούς με το τραγικό αποτέλεσμα οι Χριστιανικές εθνότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας να εκτοπιστούν και να υποστούν μεγάλες κακουχίες υπό το πρόσχημα της «ασφάλειας του κράτους».
Πολλοί Πόντιοι και Αρμένιοι ξεσηκώθηκαν και κατέφυγαν στα βουνά αντάρτες, προκειμένου να αντισταθούν με τα ελάχιστα μέσα που είχαν κατά των Τούρκων. Από το 1919, υπήρχαν ελπίδες για δημιουργία Ποντοαρμενικού κράτους, αλλά και για την παρουσία του ελληνικού στρατού στην Μικρά Ασία. Λόγω της ελάχιστης βοήθειας που παρείχαν οι ελληνικές κυβερνήσεις, οι οποίες είχαν στραμμένη την προσοχή τους στην πολιτική παρά στις κακουχίες που έτρεφαν οι ελληνικοί πληθυσμοί, η πιο πάνω προσπάθεια ναυάγησε. Σύμφωνα με τους ιστορικούς αριθμούς, μέχρι τη Μικρασιάτικη καταστροφή ο αριθμός των Ποντίων που έχασαν τη ζωή τους ξεπερνά τις 350 χιλιάδες. Έτσι, όσοι επέζησαν κατέφυγαν στη Ρωσία και στην μητέρα πατρίδα με την ανταλλαγή πληθυσμών.
Η 19η Μαΐου αναγνωρίστηκε ως η επίσημη Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Τελικά, το μικρασιατικό όνειρο πέθανε μαζί με την ελληνική παρουσία στην Ανατολία. Ο Ελληνισμός αυτός όμως δεν πέθανε ποτέ, ήρθε στην Ελλάδα αναζωογόνησε τον κοινωνικό ιστό, μεγαλούργησε και βοήθησε την μητέρα πατρίδα σε κάθε δύσκολη στιγμή που αντιμετώπισε από τότε.
Εμείς δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τα κακά που βίωσε ο Ποντιακός Ελληνισμός στα χέρια των Τούρκων που δεν παραδέχτηκαν ποτέ τη γενοκτονία που διέπραξαν εις βάρος του. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για να δικαιωθούν οι 353 χιλιάδες ψυχές Ελλήνων του Πόντου. Η Τουρκία είναι ένα κράτος που δημιουργήθηκε πάνω στο αίμα των Ποντίων, των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Χριστιανικών εθνοτήτων που δολοφόνησε για «θέματα ασφάλειας». Η Τουρκία δεν έχει Ιστορία, αλλά ποινικό μητρώο. Απαιτούμε από την διεθνή κοινότητα να δώσει τέλος στην ανοχή και να απαιτήσει από την Τουρκία να αναλάβει τις ευθύνες της και να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Ποντίων.
«Η Ρωμανία αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο»
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ Θεσσαλονίκης
Π.Ε.Ο.Φ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 