Στις 15 Ιανουαρίου 1950, σύσσωμος ο Ελληνισμός της Κύπρου σπεύδει στις εκκλησίες κάθε πόλης και χωριού, για να υπογράψει στο δημοψήφισμα που διεξήχθη για την Ένωση με τη μητέρα πατρίδα. Σε κλίμα ενθουσιασμού, η συντριπτική πλειοψηφία ψήφισε υπέρ της Ενώσεως και με αίσθημα χαράς και δικαίωσης ο λαός πίστεψε πως είχε φτάσει η ώρα της εκπλήρωσης των πόθων του.
Η Ιερά Συνοδός αποφάσισε να καλέσει τον λαό σε δημοψήφισμα, για να εκφράσει τη βούλησή του σχετικά με το πολιτικό και εθνικό του μέλλον. Στις 8 Δεκεμβρίου 1949 κυκλοφόρησε εθναρχική εγκύκλιος, σύμφωνα με την οποία ο λαός της Κύπρου καλείτο να επιτελέσει ξανά το καθήκον του προς την πατρίδα ενωμένος και αδιάσπαστος: «Δι’ Ένωσιν και μόνον Ένωσιν ηγωνίσθης επί τόσα έτη. Ένωσιν και μόνον Ένωσιν καλείσαι να επισφραγίσεις διά της ψήφου σου. Σύνθημα μοναδικόν έστω διά πάντας: Ένωσιν και μόνον Ένωσιν. Και δι΄αυτήν να δοθή η ψήφος και του τελευταίου Κυπρίου…»
Οι Έλληνες της Κύπρου υπέγραψαν το δημοψήφισμα, το οποίο είχε τέτοια επιτυχία, όσο κανένα άλλο γεγονός στη γη. Για ακόμα μια φορά, αποδείχθηκε η ελληνικότητα του νησιού και πως η φλόγα στις καρδιές των Κυπρίων ήταν άσβεστη. Παρά τα πολλά χρόνια σκλαβιάς και το πλήθος των κατακτητών, η Κύπρος ήταν, είναι και θα παραμείνει Ελληνική.
Αναφέρουμε πιο κάτω ένα ντοκουμέντο το οποίο είναι σημαντικό να θυμόμαστε, τόσο εμείς, αλλά πιο πολύ τα ανθενωτικά σημερινά φερέφωνα, που καθυβρίζουν τον ιερό πόθο των Κυπρίων:
«(…) Δεν υπάρχουν ενωτικοί και ανθενωτικοί στην Κύπρο. Υπάρχουν μόνο εκείνοι, οι οποίοι υποστηρίζουν την ένωση ολόκληρης της Κύπρου με την Ελλάδα, χωρίς εδαφικά ή διοικητικά ανταλλάγματα και εκείνοι οι οποίοι είναι έτοιμοι να παραχωρήσουν εδαφικά και διοικητικά ανταλλάγματα προκειμένου να πραγματοποιηθεί η ένωση».
Αυτά ήταν τα λόγια του Εζεκία Παπαϊωάννου, Γενικού Γραμματέα του Α.Κ.Ε.Λ, ο οποίος θεωρούσε την Ένωση ως μόνο τελικό στόχο των Κυπρίων.
Η Ένωση μπορεί να μην επιτεύχθηκε με την υπογραφή του δημοψηφίσματος του 1950, όμως μερικά χρόνια αργότερα και ενώ ο αγώνας συνεχιζόταν, οι πρόγονοί μας υπέγραψαν για δεύτερη φορά την Ένωση με την μάνα Ελλάδα, αυτή τη φορά με το αίμα τους. Οι αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α, πέντε χρόνια αργότερα, κατά των Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα κατά του αγγλικού ζυγού (1955-1959), αξίωσαν για ακόμα μια φορά, Ένωση και Ελευθερία. Παιδιά της ίδιας ηλικίας με εμάς, ανέβηκαν τα σκαλοπάτια που οδηγούν στη λευτεριά, θυσιάζοντας τη ζωή τους για την Ένωση της Κύπρου μετά της Μητρός Πατρίδος. Είναι χρέος μας να μην αφήσουμε τη θυσία τους να πάει χαμένη. Για εμάς η φλόγα μένει άσβεστη και πιστεύουμε ακράδαντα πως θα έρθει η ώρα της δικαίωσης των πόθων μας. Γνωρίζουμε πως σε κάθε εξέγερση οι Έλληνες είναι λίγοι, όμως ο Θεός είναι μεγάλος.
Με πίστη στους αγώνες των προγόνων μας για το ιερό ιδεώδες, αναζωπυρώνουμε την φλόγα της Ένωσης στις καρδιές μας. Μακριά από ξένα συμφέροντα και με ορθό πολιτικό λόγο, ορθώνουμε το λάβαρο του αγώνα για Απελευθέρωση – Αυτοδιάθεση – Ένωση. Γιατί μόνο έτσι η Κύπρος θα μπορεί να είναι ασφαλής από τους εξωτερικούς κινδύνους. Σε μια ξεχασμένη επέτειο, αλλά τη σημαντικότερη στα χρονικά της κυπριακής ιστορίας, θυμόνται οι παλιοί και μαθαίνουν οι νεότεροι τον πραγματικό πόθο και αγώνα του λαού της Κύπρου.
«ΕΛΛΑΣ – ΚΥΠΡΟΣ – ΕΝΩΣΙΣ»
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ. Θεσσαλονίκης
Π.Ε.Ο.Φ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 